Rozmyślanie

{xtypo_info}BUDOWANIE KOMUNII Z BOGIEM NA MODLITWIE{/xtypo_info}

   „Pierwszą i najwspanialszą formą życia duchowego jest modlitwa. Kierując się tym przeświadczeniem nauczyciele i przewodnicy duchowi często określają je jako życie modlitwy. Głównym sprawcą tego życia w nas, tak jak niegdyś w Chrystusie, jest Duch Święty. W Ewangelii Łukaszowej czytamy: „W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: ‘Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi’ „ (Łk 10,21). Według Ewangelisty źródłem tej modlitwy pochwalnej i dziękczynnej jest rozradowanie się Jezusa w Duchu Świętym.

   Wiemy, że w czasie swojej działalności mesjańskiej Chrystus wielokrotnie modlił się w samotności i całe noce spędzał na modlitwie (por. Łk 6,12). Wybierał do tego raczej miejsca pustynne, sprzyjające rozmowie z Bogiem, której potrzebuje i pragnie każda dusza wrażliwa na tajemnicę Boskiej transcendencji (por. Mk 1,35; Łk 5,16). Ze Starego Testamentu dowiadujemy się, że podobnie postępowali Mojżesz i Eliasz (por. Wj 34,28; 1 Krl 19,8). O tym, że miejsca pustynne szczególnie skłaniają do modlitwy, mówi Księga proroka Ozeasza: Bóg na pustynię wyprowadza i mówi do serca człowieka (por. Oz 2,16).

   Także w naszym życiu Duch Święty spełnia rolę Ducha modlitwy, podobnie jak w życiu Jezusa. Ukazuje to bardzo wyraźnie Paweł apostoł we fragmencie Listu do Galatów: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!” (Ga 4,6). Tak więc Duch Święty przenosi niejako do naszych serc modlitwę Syna, Jego wołanie skierowane do Ojca. Dlatego i w naszej modlitwie znajduje się przybrane synostwo, które zostało nam udzielone w Chrystusie i przez Chrystusa (por. Rz 8,15). W modlitwie wyznajemy naszą świadomą wiarę w to, że ‘jesteśmy dziećmi Bożymi’ i ‘dziedzicami Boga’, ‘współdziedzicami Chrystusa’.

   Od początku istnienia Kościoła wyznawcy Chrystusa wierzyli w tę prawdę, wyznając ją także w momencie śmierci. Znamy modlitwę Szczepana, pierwszego męczennika, który w chwili kamienowania, pełen Ducha Świętego, dał dowód szczególnego zjednoczenia z Chrystusem, mówiąc – z myślą o swoich zabójcach – tak jak Nauczyciel w chwili śmierci krzyżowej: Panie, nie poczytaj im tego grzechu!. I wpatrzony w chwałę Chrystusa stojącego po prawicy Boga, modlił się wołając: Panie Jezu, przyjmij ducha mego! (por. Dz 7,55-60). Ta modlitwa była skutkiem działania Ducha Świętego w sercu męczennika. (…)

   W istocie, Duch Święty ukazany jest, zwłaszcza w nauczaniu św. Pawła, jako sprawca chrześcijańskiej modlitwy. Przede wszystkim dlatego, że skłania do modlitwy. To On wzbudza potrzebę i wolę Chrystusowego nakazu „czuwajcie i módlcie się”, zwłaszcza w chwilach pokusy, bo „duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mt 26,41). Echo tego wezwania słychać w słowach Listu do Efezjan: „Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie z całą usilnością, (…) aby dane mi było słowo, gdy usta moje otworzę, dla jawnego i swobodnego głoszenia tajemnicy Ewangelii” (Ef 6,18-19). Paweł uznaje, że dzieli kondycję ludzi potrzebujących modlitwy, by mogli oprzeć się pokusie, by nie padli ofiarą własnej ludzkiej słabości i by potrafili sprostać misji, do której zostali wezwani.  Ma stale w pamięci i czasem odczuwa w sposób niemal dramatyczny otrzymane zadanie: być w świecie, a zwłaszcza wśród pogan, świadkiem Chrystusa i Ewangelii. (…)

   Duch Święty jest źródłem modlitwy, będącej najdoskonalszym odbiciem relacji, jaka zachodzi między Boskimi Osobami Trójcy; modlitwy pochwalnej i dziękczynnej, która oddaje cześć Ojcu, a zarazem Synowi i Duchowi Świętemu. Ta modlitwa była na ustach Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy głosili „wielkie dzieła Boże” (Dz 2,11). To samo wydarzyło się w domu setnika Korneliusza: słuchając słów Piotra, obecni otrzymali dar Ducha Świętego i wielbili Boga (por. Dz 10,45-47). (…)

   W nauce i wezwaniu Pawła wybija się na pierwszy plan trynitarny wymiar chrześcijańskiej modlitwy. Nauka ta głosi też, że to Duch Święty pobudza do modlitwy i kształtuje ją w sercu człowieka. Rozwój życia modlitwy świętych, mistyków, szkół i nurtów duchowości w dziejach chrześcijaństwa jest kontynuacją doświadczenia wspólnot pierwotnych. Tym samym śladem idzie także liturgia Kościoła. (…)

   Akt uwielbienia Boga Trójjedynego pod wpływem Ducha Świętego, który modli się w nas i przez nas, dokonuję się przede wszystkim w sercu, ale wyraża się także w modlitwie ustnej, istnieje bowiem potrzeba głośnego wysławiania cudów Bożych tak indywidualnie, jak i we wspólnocie. Dusza kochająca Boga wyraża tę miłość w modlitwie, a często także w pieśni; tak było zawsze w Kościele od czasów pierwszych wspólnot chrześcijańskich. (…) Także muzyka jest sposobem wysławiania Boga, kiedy dźwięk instrumentów pomaga ‘porwać do niebios ludzkie uczucia’ (św. Tomasz z Akwinu). Na tym właśnie polega wartość śpiewu i muzyki w liturgii, która ‘budzi miłość ku Bogu (…) także poprzez różnobrzmiące dźwięki’ (św. Tomasz z Akwinu).”

Z katechezy Jana Pawła II wygłoszonej podczas środowej audiencji generalnej w dniu 17.4.1991 r.

Zdjęcia z trasy

{morfeo 926}