iledzisiaj.pl

Na razie zero niespodzianek.

Po meczu Anglii z Chorwacją dalej nie mam zdecydowanego faworyta do wygrania tego turnieju, ale już wiem, kto będzie się mocno liczył za 3 lata. To pokolenie Anglików jest świetne. Za to Chorwacja jednak słabsza niż myślałem. Peselu nie oszukasz.

Mecz Holandia – Ukraina pokazał, że często wynik przesłania rzeczywistość. Mecz był taki dość typowy na 4:1, w porywach na 5:0, a tu nagle się robi 2:2 po tym, jak najpierw jeden chłop oddał strzał życia, a potem obrońcy na chwilę odpięli się od akcji. Bramkarz Ukrainy owszem, parę piłek obronił, ale w gruncie rzeczy to jego odciski palców są na dwóch bramkach.

Niemniej jednak oglądało się to pysznie i będzie mi bardzo smutno, kiedy Holandia odpadnie w 1/8.

Nie jestem w stanie dłużej dusić tego w sobie, iż pomysł mojego tylko trochę młodszego Kolegi Zbyszka Smółki na felieton stylu „jajakobyły” przypadł mi do gustu, albowiem porusza on dotkliwie najgłębsze pokłady mojej próżności, w której jestem wysoce nieumiarkowany.

Skoro na dodatek nieocenionemu temuż szefowi typera piłkarskiego na „iledzisiaj” nie przeszkadza fakt, że absolutnie nie znam się na piłce nożnej, wysyłam najnowszą produkcję mą bez szczególnej nadziei i planu na powrót do obiegu felietonistycznego w mieście jeszcze moim, ale coraz mniej ulubionym.

Wiele mówi się o tym, że tegoroczne Euro jest rozgrywane w nie najlepszej formule. Pełna zgoda w kwestii meczów na całym kontynencie – to absurd, zabijający ducha imprezy. Będę jednak bronił pomysłu z 24 drużynami w turnieju i otwarciem salonów dla tych nieco mniejszych i biedniejszych. Dlaczego? Ano dlatego, że jeden z ostatnich bastionów futbolowego romantyzmu. Wystarczy spojrzeć na wczorajszą historię napisaną przez Finów. Albo bliżej przyjrzeć się temu, co właśnie dzieje się w Macedonii (od niedawna oficjalnie „Północnej”).

Serce Ericksena odpaliło i to właśnie jest najlepsza informacja z wczoraj. Pierwszy mecz bez znaczenia, w drugim dramat pozasportowy. W zasadzie to jestem zwolennikiem unieważnienia zakładów na to spotkanie, przecież to los jak wicher, dograli bo musieli, ktoś przecież reklamy w telewizji wykupił, ale żeby traktować wynik serio to już lepiej kostką rzucać było. W meczu Bruksela kontra Moskwa wszystko po mojej myśli i planowo. Belgia nie zagrała wielkiego meczu, Rosjanie ambitni i w ogóle fajne chłopaki, ale mają jedną wadę: w piłkę to oni grać nie umieją.

XXX

Parę słów o Eriksenie. Jak mawiał świętej pamięci Stefan Kisielewski: to nie kryzys a rezultat. Liga, puchary krajowe, europejskie, jakieś eliminacje, Liga Narodów, teraz turniej w czerwcu, jeszcze wyścigów odkurzaczy brakuje. My nie nadążamy obejrzeć, oni nie nadążają zagrać jak się okazuje. Nawet nasze Orlęty, dochodząc dwa razy z rzędu do finału wojewódzkiego Pucharu Polski grają 48 spotkań rocznie. To świr jest.

Nie spodziewałem się, że telewizja Kurskiego czymś mnie pozytywnie zaskoczy. A jednak. Spełnili mój odwieczny postulat, to znaczy na aplikacji mobilnej uruchomili funkcję Szpak off, czyli możliwość całkowitego wyłączenia komentarza. O ile głos Szpakowskiego jest niepodrabialny i dla mnie legendarny, bo towarzyszy mi od kołyski, o tyle przeświadczenie, że oglądamy różne mecze zaczęło mi towarzyszyć we wczesnych latach 90-ych, ponieważ pan Dariusz już wtedy zaczął widzieć rzeczywistość inaczej, niż ona się na boisku przedstawiała. Punktem szczytowym były mistrzostwa świata w 2014, kiedy konsekwentnie przez cały mecz widział na boisku Diego Maradonę, dwadzieścia lat po zakończeniu kariery przez tego ostatniego. Kto wie, może sam boski Diego dzielił się z nim substancją, przez którą zmarł nieco przedwcześnie. Ostatnio Szpakowski już reklamuje sieć sklepów RTV AGD, a kto wie, czego się jeszcze doczekamy...

3:0. Nie będę kłamał – nie spodziewałem się aż takiego lania. Bałem się, że mecz będzie nudny, ale widziałem, że włączę TVP Sport o 21.

Mogłem wziąć się za pisanie pracy na studia albo obejrzeć ten mecz. Wybór był prosty. Nawet jakby to była Łęczna z Podbeskidziem, i z góry wiedziałbym, że będzie 0:0 – brałbym w ciemno. Na początku po cichu liczyłem na Turków, chociaż chciałem, żeby wygrał futbol. Tak po prostu. Żeby zostać maksymalnie bezstronnym i spojrzeć na ten mecz chłodnym okiem, na obiad zjadłem pizzę, a na kolację zamówiłem sobie „kebsa”. Tak w życiu jak na talerzu – chciałoby się powiedzieć. Pizza była lekka, aromatyczna i smaczna, kebab za to ciężkostrawny i banalny. Niby były zaskakujące próby, jak jakiś koperek w sosie, ale nie zmieniło to ogólnego obrazu. Pizza 3, kebab 0.

W zasadzie nie rozmawiam o piłce z ludźmi, którzy nie pamiętają mundialu w Meksyku. Bo klubowa skończyła się dla mnie w połowie lat 90-ych (wraz z powstaniem „ligi” „mistrzów”), a reprezentacyjna na mundialu w Japonii i Korei, gdzie pewna „artystka” znana z jednej piosenki tak zaczarowała swoim śpiewem sędziów, organizatorów, i kto tam jeszcze za udział wziął, że Koreę doczołgali do półfinału, eliminując Włochy i Hiszpanię.

Od tamtej pory oglądam w zasadzie tylko duże turnieje. Trochę, żeby się pośmiać z „naszych”, żegnających się po trzecim meczu (niechlubny wyjątek zrobili pięć lat temu).

Pierwsze koty za płoty, pierwsze Turki za murki...

Typując wynik pierwszego meczu, jak na poważnego eksperta przystało, nie pomyliłem się rażąco: miało być 1:0 dla Turcji, jest 3:0 dla Włoch, w sumie prawie dobrze, może nie idealnie, aliści... A tak serio: dobrzy ci Włosi, dopadli pohańców jak pod Lepanto...

XXX

Czekam aż coś odpali. Że może przyjdzie taki mecz-zapalnik, który przykuje uwagę do turnieju. Starannie obejrzę jutro Belgia – Rosja. Tak sobie obiecuję.

A naprawdę to żyję końcówką sezonów w niższych ligach. Rano ponamawiam Ojca Redaktora, żeby w niedzielę do typowania dać dodatkowo Grom Kąkolewnica – Orzeł Czemierniki. Może wejść lepiej niż Austria – Macedonia (o, następny szlagier...) a pierwszą połówkę Anglia – Chorwacja obejrzy się na laptopie, jestem pewien, że parę osób będzie mi zaglądać przez ramię na stadionie. Tak zrobię. Okręgówka – I love this game!

No dobra, będzie typer... Tęskniliście?

Bo wiecie co, mi to się nawet trochę chciało, tak się zastanawiałem nawet, czy Szczygieł zadzwoni czy kogoś nowego wynajdzie i czy mu się w ogóle będzie chciało. Okazało się, że chce. No to startujemy.

Zacząłem od tego, że podzwoniłem po kumplach. Jak mawiał śp. ksiądz Tischner: ni prowdy sukaj, ino kolegów! Brassens też zapewnia: kumple to grunt! Więc podzwoniłem i okazało się, że nie będziecie skazani cały czas na mnie i moje wymądrzania. Razem ze mną karuzelą będzie kręcić paru nieco zdolniejszych gości.