11.08 Eustachów - Czarnca

Mariusz Szczygieł

wtorek, 11 sierpnia 2009 05:00

Rozmyślanie

Mojżesz obwieścił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie Jego zlecenia. Wtedy cały lud odpowiedział jednogłośnie: «Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy». (...) Wtedy (Mojżesz) wziął Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: « Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni». Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: «Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych slów» (Wj 24,3.7-8).

Pan Bóg, zawierając przymierze z narodem, dał mu dekalog, czyli przykazania do wypełniania. Dotychczas Izraelici doświadczali tego, że Bóg jest dobry, że się o nich troszczy (wyprowadził ich z Egiptu), więc uznali, że Bóg jest dla nich życzliwym partnerem. Dobrze więc wejść z Nim w przymierze. Jeśli znaleźliby się w potrzebie, mogą na Niego liczyć. Inicjatywa Boga i zaoferowanie przymierza było szansą dla tego narodu. Dlatego chcieli być z Nim w przymierzu, chcieli Mu być wierni. Mojżesz obwieścił narodowi wszystkie słowa, jakie Pan Bóg powiedział mu o gotowości zawarcia przymierza i o warunkach przymierza. Wtedy lud, najpierw przy okazji samej zapowiedzi przymierza (zob. Wj 19,8), a potem bezpośrednio przed jego zawarciem, odpowiedział jednogłośnie: Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy (Wj 24,3). Mojżesz spisał więc wszystkie te słowa. Nazajutrz zbudował ołtarz, postawił 12 stel, zgodnie z liczbą pokoleń Izraela, kazał zabić cielce i połowę krwi wylał do czar, a drugą połową skropił ołtarz. Wreszcie: Wziął księgę przymierza i czytał ludowi, a oni oświadczyli: wszystkie słowa, które powiedział Pan, wypełnimy i będziemy posłuszni. Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud (Wj 24,7). Pokropienie ludu krwią oznacza dopełnienie rytu zawarcia przymierza. Podczas pokropienia Mojżesz wypowiedział słowa obwieszczające zawarcie przymierza: Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów (Wj 24,8). Pokropienie krwią ołtarza i ludu było jakby usankcjonowaniem tego przymierza. Przymierze to było oparte na zobowiązaniu dwóch stron. Bóg zobowiązał się prowadzić lud do Ziemi Obiecanej (zob. Wj 23-20-33), a lud zobowiązał się przestrzegać Bożych przykazań, to znaczy dekalogu i wszystkich przepisów życia, jakie otrzymał (zob. Wj 20,1 - 23,19).

To jest przykład przymierza o zobowiązaniu dwustronnym. Pan Bóg daje propozycję przymierza i człowiek mówi: „ja to uczynię". Rzeczywiście Pan Bóg przyjmuje to zobowiązanie człowieka. Naród zdeklarował się, że wypełni wszystkie słowa, które Bóg powiedział. Trzeba tutaj uświadomić sobie, że hebrajski termin dabar znaczy nie tylko słowo, ale także czyn, wydarzenie, co ma szczególną wagę w odniesieniu do słowa Boga. Ze strony człowieka była to zatem w pewnym sensie gotowość czy próba postawienia siebie na płaszczyźnie partnerstwa z Bogiem w zakresie działania: my spełnimy słowa (dzieła, wydarzenia), jakie Bóg powiedział (to znaczy także to, czego Bóg dokonał).