Podczas 22 Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Radzyniu Marek nie mógł być z nami, ponieważ pomagał w organizacji Finału w Warszawie samemu Jurkowi Owsiakowi.

O tym jak to wszystko wyglądało opowiedział nam wolontariusz Pokojowego Patrolu – Marek Melaniuk.

iledzisiaj.pl: Pojechałeś do Warszawy dzień przed Finałem. Co tam robiłeś?

Marek Melaniuk: Tak, pojechałem dzień wcześniej, aby przygotować miejsce, w którym to wszystko się działo, czyli „Blok B” Telewizji Polskiej, a zarazem zapoznać się z wszystkimi elementami, którymi się później zajmowaliśmy. W międzyczasie mieliśmy spotkanie naszej grupy z koordynatorką oraz zapoznawaliśmy się z całym studiem.

Jak wyglądał ten najważniejszy dzień? 22 Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w studio TVP?

Zacząłem przygotowania o godzinie 6.00 rano, a potem pojechaliśmy do Fundacji, skąd zabraliśmy wszystkie elementy, które były nam potrzebne tego dnia. Następnie pojechaliśmy do studia, gdzie ruszyła cała machina. Moje wejścia z działu, na którym pracowałem, były jednym z pierwszych, więc już od samego rana dużo się działo. Gdy było wejście „na żywo” stałem pomiędzy „VIPami”, z którymi rozmawiał Jurek Owsiak no i wtedy wibrował telefon - znajomi pisali, że widzieli mnie w telewizji. To było miłe.

Co czułeś? Czy emocje górowały?

Ja się bardzo dobrze czuję w miejscach, gdzie się wiele dzieje. Wtedy się uspokajam, wiem co robić i jest super (śmieje się).

Co z tego finału utkwiło Ci w pamięci?

Zmieniło mi się podejście do celebrytów. Była ze mną Anna Popek, z którą spory czas rozmawiałem i okazała się bardzo interesującą i fajną kobietą. Na dodatek Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy dobrze traktuje wolontariuszy. Nie działa to jak w innych organizacjach, że są spychani na bok, a uznawany jest tylko sztab główny. Tam są przełamane te granice, a osoby, które widzimy w telewizji okazują się bardzo fajnymi ludźmi. Spotkałem jeszcze Rafała Królikowskiego i już po raz kolejny Kamila Bednarka, z którym będę się widział jeszcze w te wakacje na „Przystanku Woodstock”.

Do której godziny trwało to wydarzenie?

Do północy. Mieliśmy plany, by na zakończenie zrobić imprezę z nowo poznanymi osobami, ale po całym dniu nikt nie dał rady (śmieje się).

Czy ta wyprawa do studia Telewizji Polskiej nauczyła Cię czegoś?

Tak. Dużo nauczyłem się o sprzęcie, który ratuje życie. Miałem możliwość porozmawiać z lekarzami, którzy się tym zajmują, oraz z firmami, które dystrybują te urządzenia. Nie wiedziałem, że jest taka rzecz o wyglądzie latarki, dzięki której świecąc na rękę można zobaczyć żyły.

Co musiałby zrobić przeciętny Kowalski, by być na Twoim miejscu i stać w studio Telewizji Polskiej? Bo wiem, że u Ciebie wszystko zaczęło się od „Pokojowego Patrolu”.

Musiałby pójść tą samą drogą i nie jest to temat zamknięty, ponieważ każdy może być w „Pokojowym Patrolu”, tylko może nie na tych działach, na których byłem ja. U nas wybierają osoby, które mówią po angielsku. Wydaje mi się, że bycie w grupie, która była pod Pałacem Kultury i Nauki nie jest niczym gorszym niż w telewizji. Tam jest tak samo fajne, tylko robi się  inne rzeczy.

Co sądzisz o ludziach, którzy tak negatywnie podchodzą do akcji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy?

Zamiast tracić czas na wypisywanie i gadanie o WOŚPie, niech zrobią coś dla kogoś, komu nikt nie chce pomóc. Byłem w tym roku wolontariuszem Szlachetnej Paczki i proszę mi uwierzyć że też przydałoby się więcej wolontariuszy. Można przecież oddać krew lub zająć się zwierzętami w schronisku. Jest tak wiele do zrobienia, wystarczy znaleźć w sobie odrobinę chęci oraz umiejętnie wykorzystać czas. 

Powtórzyłbyś to za rok?

Oczywiście. Tylko z jednej strony chciałbym być w Radzyniu, ale ta atmosfera, którą zrobiliśmy w Warszawie w studio, była wyjątkowa. Każdy ma potrzebę, by się w czymś realizować – ja się tam realizuję. Nie przynosi mi to pieniędzy, ale dużo satysfakcji.

Przed Tobą kolejny „Przystanek Woodstock” na którym będziesz?

Myślę, że tak, bo nigdy nie można powiedzieć, że będzie się na sto procent, ale najprawdopodobniej będę, bo to jest już uzależnienie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Co jest takiego fascynującego w tym wydarzeniu w trzech, czterech słowach?

Dobrze, będzie w czterech słowach: przyjaźń, radość i chęć poznawania.

I tymi pozytywnymi słowami zakończmy naszą rozmowę. Dziękuję za poświęcony czas.