Szanowni Państwo!

28 listopada 2010 roku w dzień publicznej debaty na fotel burmistrza Radzynia Podlaskiego dostałem pewnego olśnienia. Pojawił się pewien błysk inspiracji. Pomyślałem też, że dokładnie teraz warto wypowiedzieć te istotne kwestie z całą siłą.

Ciągle pytamy o Radzyń. O to jaki ma być i kto i jak ma nim rządzić. Ale to może nie Radzyń, ale my dla Radzynia jesteśmy problemem, chorobą, którą należy wyleczyć jak całą służbę zdrowia! Może opacznie przestawiliśmy ważności tego czym się zajmujemy lub o co walczymy. Może to nasze świadomo- nieświadome wariactwo?

Z licznych publikacji wynika, że w Radzyniu urodzili się lub przebywali wybitni ludzie z rozmaitych dziedzin. Czy musimy ich kolejny raz wymieniać? Wystarczy nadmienić kto projektował i budował Pałac Potockich. Że trwały tutaj prace nad fragmentami Konstytucji 3 Maja. Że jeszcze wiele innych kwestii, zdarzeń o których mówią i rozpisują się nasi historycy i publicyści. Może należy się otrząsnąć z chocholego tańca i przejrzeć na oczy!

Bo powiem ponownie. Bo to nie Radzyń jest problemem. To „My" jesteśmy problemem dla Radzynia. Bo może jest tak, że to Radzyń broni się przed naszym najazdem na jego dziedzictwo! Bo może to Radzyń mówi do nas w następujący sposób:

„Zaszczytem dla Was jest mieszkać i urodzić się w tym mieście ze względu na wybitnych urodzonych i przebywających tu przodków! Ja nie mam ze sobą problemu to Państwo jesteście problemem dla mnie."

Poczułem się tak jakby zdobywany przez nas Radzyń sam do nas przemówił i powiedział „Dosyć!" Tak proszę Państwa to my jesteśmy problemem dla tego miasta a nie odwrotnie! Już dawno powinniśmy wyleczyć się z naszych kompleksów bo przedziwnym sposobem zapominamy o przywileju o miejscu szlachetnego urodzenia. Tym większy zaszczyt dla tych, którzy tutaj przyjechali i się osiedlili. To przedziwne i zadziwiające, że tak wiele osób musi wyjeżdżać z tego miejsca. Przecież to Piotr Hapka pisał cykl „ Z Wersalu do Radzynia" pamiętają Państwo? A nasi regionaliści piszący w znakomity sposób o spuściźnie tego miasta? Ba, całego regionu!

Wyleczmy się w końcu z tego raka, z tej toczącej się od lat choroby, marazmu i narzekania. Podnieśmy wysoko głowę uświadomiwszy sobie szlachectwo naszego miejsca! Powiedzą Państwo i cóż z tego! Rządzą tacy a nie inni ludzie lub za kilka chwil będą rządzić. Toniemy często w małostkowości, zawiści i kompleksach. Tylko ja zupełnie nie rozumiem po co! Poczujmy w końcu dumę. Wstańmy w końcu z kolan! Podnieśmy głowy do góry i zakończmy te śmieszne animozje! To takie błahe, małostkowe, niedojrzałe! Takie właśnie polskie! Radzyńskie? Może ktoś z Państwa po tych słowach obrazi się na mnie. Nie dbam o to.

Dbam zaś o ducha tego miasta o jego szlachectwo i konieczność przywrócenia pamięci o tym! To szlachectwo zobowiązuje! To przywilej a nie konieczność. To przywilej i prestiż zarządzanie tym miastem i dbanie o nie! Dla każdego z nas. Od małego dziecka po emeryta. Z tej „mównicy" padało wiele słów i wiele słów zostało już napisane. Nie znam odpowiedzi na jedno ważne pytanie – Kiedy dojrzejemy do mieszkania w Radzyniu. Do życia, pracy i dojrzałego rządzenia tym miastem. Kiedy! To ciągle pytanie retoryczne! Wystąpienie moje nie jest wystąpieniem symbolicznego darcia rejtanowej szaty. Jest głosem każdego z nas ponieważ każdy w końcu ma prawo na swój sposób mówić o problemach swojej małej ojczyzny. To dzisiejsze olśnienie daje wiele do myślenia! Jestem przekonany, że Państwu również. Kto wie, może to Radzyń czuwa nad nami by żyło nam się lepiej. Kto wie! Wiem jednak jedno! Bycie mieszkańcem tego miasta to szlachetny przywilej a nie problem i konieczność jego rozwiązania. Rozwiązywanie problemów naszego miasta i budowanie młodej demokracji to przywilej, powinność do wypełnienia i to z podniesioną głową i poczuciem dumy. Na prawdę czas by wyleczyć się z polskich i radzyńskich przywar i zastanowić się co my w ogóle tutaj robimy! Bo przed nami 4 nowe lata. Jakie będą? Przekonajmy się robiąc najlepiej to co potrafimy każdego kolejnego dnia. I nie w Irlandii a w swojej małej ojczyźnie.