Tytuł koncertu, który zainaugurował XXIX edycję Dni Karola Lipińskiego w Radzyniu Podlaskim, wyjątkowo trafnie odzwierciedla jego przebieg oraz atmosferę.

Sala koncertowa gościnnej Państwowej Szkoły Muzycznej I st. im. Karola Lipińskiego pękała w szwach, a publiczność manifestowała swój aplauz stojąc. Bisom, gdyby nie zmęczenie artysty, nie byłoby końca, a melomanom utwory najwybitniejszych kompozytorów polskich, i nie tylko, długo pobrzmiewały w uszach i w sercach.

Wszystkich urzekła cudowna atmosfera koncertu, wspaniały kontakt Mistrza z widownią, Jego radość ze sprawiania radości innym.

W przeddzień tego recitalu radzyńscy miłośnicy sztuki i melomani przeżywali wernisaż wystawy malarstwa wybitnego radzyńskiego artysty Marka Leszczyńskiego zatytułowanej „Malarskie wariacje". Ekspozycja będzie czynna do 15 listopada.

Prezes Radzyńskiego Towarzystwa Muzycznego – kierownik artystyczny i organizacyjny koncertu – Zygmunt Pietrzak wyraził podczas uroczystości otwarcia wystawy radość z tak harmonijnego łączenia obu tych przepięknych dziedzin sztuki – muzyki i malarstwa w ramach sztandarowej imprezy RTM, jaką są Dni Karola Lipińskiego.

W sobotni wrześniowy wieczór dopełniło się wspomniane przez pana prezesa połączenie dwu sztuk, albowiem po raz drugi z rzędu i po raz trzeci w ogóle przybył do Radzynia Podlaskiego Krzysztof Jakowicz – wybitny polski skrzypek szczególnie ceniony przez Witolda Lutosławskiego, skrzypek, któremu wielki kompozytor powierzył polskie prawykonanie wszystkich swoich utworów skrzypcowych.

Artysta ten był zapraszany przez Witolda Lutosławskiego, pod batutą którego wykonywał jego dzieła w ważnych centrach muzycznych świata. Krzysztof Jakowicz ukończył z odznaczeniem studia wiolinistyczne. Jest laureatem bardzo licznych nagród i wyróżnień, jest zapraszany do udziału w festiwalach o światowej renomie. Uczestniczy także w pracach krajowych i zagranicznych konkursów skrzypcowych. Jest uważany za „skrzypcowego prawnuka" Henryka Wieniawskiego.

Krzysztofowi Jakowiczowi towarzyszył na fortepianie Robert Morawski – czołowy polski pianista i kameralista urodzony w Kanadzie – uczeń najwybitniejszych pedagogów i partner największych sław. Po raz pierwszy wystąpił w Filharmonii Narodowej mając siedem lat. Koncertuje w kraju i za granicą w całej niemal Europie i Ameryce.

Sobotni koncert był wyjątkowy poprzez swój scenariusz i przebieg. Krzysztof Jakowicz zagrał bowiem na pięciorgu skrzypiec polskich lutników: Feliksa Konstantego Pruszaka, Janiny Pawlikowskiej, Jana Karania, Marka Olmy i Jana Pawlikowskiego. Mogliśmy zatem podziwiać rożne barwy dźwięku tych przepięknych instrumentów, delektować się zróżnicowaną kolorystyką brzmienia i jednocześnie podziwiać wirtuozowski kunszt maestro Krzysztofa Jakowicza, który też barwnie, dowcipnie i z właściwą sobie swadą opowiadał licznie zgromadzonej publiczności o tych wspaniałych lutnikach i wykonanych przez nich skrzypcach.

Otwierając recital Zygmunt Pietrzak powitał serdecznie i gorąco wszystkich miłośników muzyki, dostojnych gości, sponsorów oraz przedstawicieli mediów. Koncert zaszczycili swą obecnością m. in.: Tadeusz Sławecki – sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, Lucjan Kotwica – starosta radzyński, Jacek Piekutowski – przewodniczący Rady Miasta, Edward Bajko – prezes SM SPOMLEKU – sponsora strategicznego DKL oraz Zbigniew Czuryło – dyrektor PSM I st. im. K. Lipińskiego.

Artysta wykonał utwory m. in: Henryka Wieniawskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Karola Lipińskiego, Karola Szymanowskiego i Henryka Wieniawskiego.

To było kolejne wydarzenie kulturalne zafundowane radzyńskim melomanom przez organizatora – Radzyńskie Towarzystwo Muzyczne im. Karola Lipińskiego. Na koniec Zygmunt Pietrzak zaprosił wspaniałą radzyńską publiczność na następny koncert, który w tej samej sali odbędzie się już 6 października. Będą to „Jazzowe Mazurki" w wykonaniu Artura Dutkiewicza.

Post scriptum:

Miałem okazję po koncercie porozmawiać z maestro Krzysztofem Jakowiczem oraz z towarzyszącym mu doskonale pianistą Robertem Morawskim. Obaj z pełnym przekonaniem potwierdzili moją opinię na temat radzyńskich Melomanów. Niechaj więc – cytując metaforę Krzysztofa Jakowicza – radzyński strumyk muzyczny zasila polską rzekę kultury, która zdaje się wysychać jak Wisła tegorocznej jesieni. Niech nie powstaje mylne wrażenie, że jedynie festyny masowe wyznaczają horyzont potrzeb kulturalnych społeczeństwa tutejszego.