09.08 Suchedniów - Tumlin

Mariusz Szczygieł

niedziela, 09 sierpnia 2009 11:19

Rozmyślanie

Zdjęcie hańby Egiptu

Wizja własnego szczęścia i tego, jacy powinniśmy być, jacy powinni być ludzie wokół nas, mimo że jakoś prosperująca i wiele obiecująca, bardzo łatwo staje się de facto naszą niewolą - naszą hańbą Egiptu. Jest jakby założeniem każdemu z nas na głowę kaptura z niewielkimi otworami na oczy, który zawęża nasze pole widzenia. Oczywiście, ktoś może powiedzieć: „Mnie jest w tym dobrze!". Izraelici po wyjściu z Egiptu, gdy znaleźli się na pustyni, także mówili, że w Egipcie było im dobrze - mieli cebulę, chleb i garnki pełne mięsa (zob. Wj 16,3; 17,2). Kiedy byli w Egipcie, pracowali jako niewolnicy i byli uciskani. Wtedy narzekali i wołali o ratunek. Gdy zaś Mojżesz ich wyprowadził z Egiptu na pustynię, gdzie nie było drogi, gdzie nie było co jeść i pić i gdzie trzeba było zawierzyć Bogu, który miał w stosunku do nich swój plan - plan wyzwolenia ich od nich samych - tęsknili za niewolą, za tym kapturem, pod którym co prawda było im ciężko, ale wiedzieli, jakie były reguły gry w ich życiu pod faraonem. Wiedzieli, kto jest panem, kto zabezpieczał ich życie - ostatecznie według ich przyziemnych upodobań i pożądań (zob. Wj 15, 22-25; 16,2-3; 17,1-7; por. Lb 20,1-13; 21,4-9 itp.)

My też wyobrażamy sobie, że to, co sami w życiu zaplanujemy, wybierzemy, zbudujemy, da nam szczęście, że będzie nam w tym dobrze. Po części nam się to udaje. Ale też przeżywamy rozczarowania, gdy się okazuje, że tak pieczołowicie konstruowane szczęście okazało się kolejną niewolą. Może się to stać w małżeństwie, gdy nie spotkamy się w pełni z drugim człowiekiem, gdy mąż i żona żyją „zakapturzeni", każde pod swoim kloszem, a spotykają się tylko wtedy, kiedy im jest wygodnie, i nie wchodzą do końca w tę jedność życia ze sobą w Jezusie Chrystusie, nie wychodzą bowiem każdy ze swojej wizji własnego szczęścia, nie spotykają się ze sobą tak naprawdę i dogłębnie. Wiadomo, że w takiej wspólnocie, w takim małżeństwie nie będzie nigdy możliwe przeżycie pełnego szczęścia i spotkania z Bogiem. Nie będzie tam doświadczenia wolności i komunii.

Wyprowadzenie z Egiptu jest symbolem tego, że ty musisz być wyrwany z siebie, z twojej wizji twojego życia. To oznacza właśnie pascha. Na tym polega pascha, to spełniło się w Jezusie Chrystusie. To staje się w chrzcie świętym. Godzisz się na to, żeby umrzeć dla siebie, żeby został zniszczony „stary człowiek", faraon, który stale ci dyktuje warunki, który potem niszczy twoje relacje z drugim człowiekiem.

Izraelici przez 40 lat wędrowali po pustyni, a wiele epizodów, które miały miejsce w tym czasie, wiele przeżytych przez nich doświadczeń ukazuje, że do Ziemi Obiecanej może wejść tylko nowy człowiek, „nowe potomstwo" (zob. Lb 14,31; Pwt 1,39; Ps 95,10; Ez 13,9; 20,38; Hbr 3,10-19; 4,3-11). W momencie wejścia do Ziemi Obiecanej dokonało się zdjęcie hańby, jaką było służenie obcym Bogom, jak to czytamy w Księdze Jozuego: Dziś zrzuciłem z was hańbę egipską (Joz 5,9). Wyjście z niewoli i pascha to zwleczenie starego człowieka a przyobleczenie nowego. O tym często mówi św. Paweł (zob. Rz 6,3-23; 7,14; 8,14-23; Ga 2,4; 5,1 itp.). Problem wolności i niewoli tkwi w samym człowieku.