Zajmujac sie teatrem zwiazanym z osoba Grotowskiego mozna sobie zaszkodzic duchowo. Polecam artykul na ten temat:

Jerzy Grotowski (1933-1999) nazywany jest wielkim reformatorem teatru, teoretykiem, reżyserem, ale te określenia nie oddają rzeczywiście tego kim był naprawdę.

„Kontrowersyjny” reżyser Artur Żmijewski wyreżyserował niedawno tzw. „mszę w teatrze” w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Podobno inspirował się Grotowskim. Skandalista Żmijewski Grotowskiemu nie dorasta jednak do pięt. Przede wszystkim dlatego, że Grotowski robił to „na serio”, i nie była to msza, tylko autentyczny rytuał.

Nie można przekraczać pewnych granic

Grotowski interesował się filozofią wschodu, buddyzmem, medytacją i ezoteryką - techniki te praktykował. Gdy odwiedził Indie ciężko zachorował. Leczył się u mnichów w klasztorze. Tej podróży nigdy nie zapomni. Będzie miała ogromny wpływ na jego twórczość.

Dla Grotowskiego teatr nie był tylko przedstawieniem. Zajmował się poszukiwaniami duchowymi. Uwielbiał wchodzić w ciemne zakamarki religii, świata i ludzkiej duszy. Wciągały go.

Podobno nie lubił człowieka. Dla niego była to istota bez możliwości rozwoju. Gorsza od zwierzęcia.
Wyreżyserował „Apocalypsis Cum Figuris” – kontrowersyjne przedstawienie o drugim przyjściu Chrystusa, który zostaje odrzucony przez ludzi. Jest to ostatni spektakl, który wyreżyserował. Premiera odbyła się w 1968/9 roku. Spektakl miał powtórzyć akt inkarnacji Chrystusa. Inkarnacja to z buddyjskiego wcielenie - zstępowanie Boga.

Zainteresowania duchowymi podróżami „zaraziły” jego aktorów. Najlepszy aktor Grotowskiego, grający w „Apocalypsis” postać „Ciemnego” Ryszard Cieślak interesował się Hare Kriszną.

Tymczasem dla Grotowskiego teatr dawał szansę zbawienia. Czy na pewno to jest możliwe? Przyznam się od razu, że wątpię. Szansę iluminacji może tak, ale pojawia pytanie, jakie „światło” wówczas widział i od kogo pochodziło.

Sam Ryszard Cieślak oponował, gdy nazywano go aktorem. Dla „Wieczoru Wrocławia” powiedział:- „Aktor to ten, który gra, imituje życie. Wciela się w cudze postacie. To co robi każdy członek naszego zespołu, to co robię ja, nie jest imitacją i nie jest grą. Jest realizacją i spełnieniem samego siebie”.To może rodzić kontrowersje, bo wówczas nie można mówić już o sztuce.

Co ciekawe, w „Notatniku Teatralnym” (4/1992) prof. Jerzy Prokopiuk, wspomina rozmowę podczas której Grotowski przyznał mu się do tego, że w gruncie rzeczy interesują go tylko techniki medytacji, a teatr jest dodatkiem czy narzędziem (!). Grotowski cenił Junga, Steinera (twórcę heretyckiej antropozofii m.in. zakładającej istnienie reinkarnacji, w której Chrystus miał być bóstwem słonecznym itd.), uprawiał jogę hinduską.

Zresztą, sam Juliusz Osterwa (przedwojenny aktor, reżyser i wolnomularz) uważał teatr za miejsce duchowych nabożeństw. Też interesował się bytami duchowymi. Podobnie jak w kościołach, cerkwiach i synagogach. Był inspiratorem Grotowskiego, punktem wyjścia dla jego twórczości.

Jerzy Grotowski interesował się technikami misteryjnymi związanymi z kulturą staroegipską. Doceniał postać technik źródłowych w najczystszej formie, a za taką uważał voo doo.

Tylko, że jest pewien problem. We wszystkich technikach i ideach o których powyżej wspomniałem znajdziemy drogę do stanu opętania. Pozornego i niebezpiecznego spokoju. Sam Jerzy Grotowski w „Notatniku Teatralnym” (4/1992) pisał:

Kiedy ludzie podejmują pracę nad rzekomym rytuałem, zaczynają – przez prostactwo idei i skojarzeń szukać stanu opętania, czy rzekomego transu (...)

Nie idź tą drogą

Z chrześcijańskiego punktu widzenia Grotowski łamie trzy pierwsze przykazania Dekalogu. Łamie nie tylko on, ale każdy, kto uznaje inne bóstwa, innych bogów, "wywołuje Chrystusa" - publicznie gorszy. Okultyzm, ezoteryzm, poszukiwania nowych bogów - wszystko to sprowadza kłopoty. Bo jeśli Bóg nie przychodzi to kto?! Zapewne inny anioł, ale czy on jest taki fajny? Chcielibyście żeby zamieszkał w Waszej duszy?

Chrześcijanie dostali Drogę, którą powinni podążać. Aktorzy Grotowskiego męczyli się sami ze sobą. Cierpieli. Aktor Zygmunt Molik dla Notatnika Teatralnego (4/1992)- : Początkowo bardzo często coś się zaczyna i to jest jakby jakaś harmonia, a potem, kiedy ktoś wchodzi w różne stany, że ktoś jest gdzieś daleko, ktoś ma mocne życie, a ktoś jest taki jakby z energią bardzo niską, to następują komplikacje.

Artykul pochodzi z:

http://www.prawica.net/28910