Każdy z nas coś nieprzeciętnie potrafi.

Jedni fantastycznie śpiewają, inni w genialny sposób umieją drapać struny, jeszcze inni tworzą cuda za pomocą ołówka i kartki papieru. Ale są też tacy, którzy potrafią utrzymać piłkę na nosie, rozpoznają po dźwięku markę samochodu lub robią najlepsze naleśniki pod słońcem (czego szczerze im zazdroszczę, bo mnie jedynie jakaś tajemnicza siła chroni od nieprzypalania wody). Każdy z nas jest na swój sposób nieprzeciętny. Wśród tych nieprzeciętnych, wybitnie
nieprzeciętnych jest wielu. O wielu z nich się nie słyszy. Wielu z nich nie chce, żeby o nich słyszano.

A jestem przekonana, że tych „zdolnych bestii”, nawet w naszym liceum, jest dużo więcej, niż o tym wiemy. Fakt, co prawda średnio pocieszający, jest taki, że aby usłyszano nasze „ej, ja coś potrafię!”, trzeba albo potrafić to nadzwyczajnie, albo bardzo głośno krzyczeć. Nie warto próbować? Odpowiadając pytaniem na pytanie: A dlaczego nie? W końcu kiedy, jeśli nie teraz? - Martyna Borowik